چکیده
با شیوع همه‌گیری کرونا دگرگونی بزرگی در حیات زیست شهری به وجود آمد که نظام جابجایی یکی از اصلی‌ترین کانون‌های آن بود. پایداری نظام جابجایی، یکی از پایه‌ای‌ترین چالش‌های مدیریت شهری بخصوص در کلانشهرها به-شمار می‌‌رود که تبعات آن می‌تواند طیف گسترده‌ای از مخاطرات زیست‌محیطی، اجتماعی، اقتصادی و ... را دربرگیرد. بر همین اساس این پژوهش با هدف بررسی مقطعی میزان پایداری نظام جابجایی در میان کاربران خط 7 سامانه اتوبوس‌رانی تندرو تهران درصدد بررسی تفاوت‌های آن در چهار زیرشاخص مدیریت سفر، تقاضای سفر، رفتار سفر و الگوی سفر است. نتایج پژوهش که حاصل از 400 نمونه به روش غیرتصادفی-سهمیه‌ای و با بهره‌گیری از آزمون t-test تک‌نمونه‌ای مستقل است نشان می‌دهد که پیش از همه‌گیری ناپایداری مشهود است و میانگین آماری زیرشاخص‌ها 2.82 است در حالی که در حین همه‌گیری به سمت پایداری سوق پیدا می‌کند و میانگین آن به 3.93 ارتقا می‌یابد که نشان‌دهنده پایداری کاملا قابل قبولی است. پس از شیوع همه‌گیری میانگین پایداری اندکی تقلیل می‌یابد اما همچنان در سطح نسبتا قابل قبول ارزیابی می‌شود بدین معنی که میانگین گویه‌ها با عدد 3.58 اختلاف قابل توجهی با پیش از همه‌گیری دارد. همچنین نتایج گویای آن است که زیرشاخص "تقاضای سفر" بالاترین میانگین (با عدد 3.65) را در میان سایر زیرشاخص‌ها بدست آورده است و از پایداری بیشتری برخوردار است و زیرشاخص "رفتار سفر" یا میانگین کل 3.33 کمترین امتیاز را کسب نموده است.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)