چکیده
پژوهش حاضر با استفاده از نظریه و روش تحلیل‌گفتمان انتقادی فرکلاف در پی پاسخ به سوال« سینمای ایران چگونه محیط‌زیست را بازنمایی می‌کند؟» به بررسی سه فیلم ایرانی پرداخته است که مسئله محیط‌زیست را بازنمایی می‌کنند (فیلم‌های نارنجی پوش، طعم شیرین خیال و ماه در جنگل). یافته های پژوهش نشان می‌دهد که مسائل مربوط به انرژی‌های پاک، عدم اتکا به منابع نفتی و توسعه مبتنی بر منابع تجدید پذیر، مصرف بهینه آب و انرژی، تاکید بر تغییر سبک زندگی مسالمت‌آمیز با محیط‌زیست، عدم برنامه ریزی دولت در استخدام، به‌کارگیری و کمبود نیروهای جنگلبانی در این سه اثر بازنمایی شده است. همچنین نتایج نشان می‌دهد که بحران‌های زیست‌محیطی چون فرسایش خاک، بیابان زایی، جنگل زدایی، توزیع ناعادلانه انرژی و آب، خشک شدن تالاب‌ها و دریاچه‌ها، نابودی پوشش‌های گیاهی و جانوری و خط مشی و سیاست‌گذاری‌های دولت اشاره‌ای نشده و موضوعات به قاچاق چوب، زباله ها، آلودگی هوا واستفاده از انرژی پاک تقلیل داده شده است؛ در صورتی که بحران‌های محیط‌زیستی کشور شامل ابعاد وسیع‌تر وپیچیده‌تری است. همچنین برخلاف دیدگاه متخصصان و کنشگران حوزه محیط‌زیست فرض بر این نهاده شده که سیاست‌گذاری‌های دولت در حفاظت از محیط‌زیست بی‌نقص و کامل است و برای داشتن کشوری بدون مشکلات زیست‌محیطی، این شهروندان هستند که باید در اجرای صحیح سیاست‌ها و قوانین اهتمام بورزند. علاوه بر این موارد عدم توجه سینمای ایران به مسائل مربوط به محیط‌زیست خود قابل تأمل و حائز اهمیت ویژه‌ای است.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)