چکیده
با شیوع همه‌گیری بیماری کرونا، معیشت سکونتگاه‌ها انسانی دست‌خوش تغییرات قابل‌توجهی شد، و به‌تبع آن، روستاها نیز از پیامدهای منفی این پدیده در امان نبوده‌اند. با استمرار این معضل نوظهور، اقتصاد روستا، به‌ویژه اشتغال آنان با رکود مواجه بوده. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی عوامل مؤثر بر اشتغال پایدار روستاییان با توجه به شرایط پیش‌آمده در اثر این بیماری بوده. روش‌شناسی پژوهش در قالب مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی و با تجزیه و تحلیل دیماتل صورت گرفته. جامعه آماری پژوهش را کارشناسان مرتبط با مسائل روستایی تشکیل داده، که به صورت هدفمند و به تعداد 25 نفر در نظر گرفته شد. یافته‌ها حاکی از آن است که در دورۀ پسا کووید عامل زیرساختی_ نهادی با ضریب وزنی 19/0 به‌عنوان عامل اثرگذار، و معیار اقتصادی به‌عنوان اثرپذیرترین عامل، اشتغال پایدار روستاهای لرستان را تحت تأثیر قرار داده. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که خلاء‌های ساختاری در استان مانع پایداری اشتغال روستایی در دوره پسا کووید بوده است. وجود شرایطی چون دسترسی نابرابر به خدمات درمانی و بهداشتی، نابرابری در برخورداری از امکانات رفاهی، نامناسب بودن دسترسی به نهاده‌های مختلف کشاورزی، فقدان صنایع تبدیلی محصولات کشاورزی، ضعف کارگاه‌های صنایع روستایی، کمبود زیرساخت-های گردشگری، دسترسی پائین روستاییان به دارایی‌های مالی، سطح پائین فعالیت‌های غیر زارعی روستاییان و ضعف دوره‌های آموزشی همگی به این نارسایی‌ها در ساختار شغلی روستاییان دامن زده است.
موضوعات
)