چکیده
شاخص‌های مسکن به عنوان شالوده اصلی یک برنامه جامع و ابزاری ضروری برای بیان ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و کالبدی مسکن، از جایگاه ویژه‌ای در امر برنامه ریزی مسکن برخوردارند. پژوهش حاضر برای بررسی، تحلیل و سطحبندی میزان توسعه یافتگی مناطق شهری استان‌های کشور در بخش مسکن، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و مدل‌های تصمیم‌گیری چند معیاره تاپسیس، ویکور و کپلند، بر مبنای آمار سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1395 در سطح نقاط شهری استان‌های کشور انجام یافته است. هدف کلی این تحقیق برجسته‌سازی توسعه نامتوازن و نمایش نابرابری‌های بخش مسکن در نواحی پیرامونی کشور – به‌عنوان یک نیاز بنیادین- به تبع توسعه نامتوازن در سایر بخش‌ها است. نتایج حاصل از سطحبندی مسکن حاکی از تمرکز توسعه در نواحی مرکزی کشور در سه استان تهران، البرز و قم است و کمترین برخورداری در سه استان سیستان و بلوچستان، چهارمحال و بختیاری و خراسان جنوبی دیده می‌شود. نتایج آمار فضایی موران و تحلیل لکه‌های داغ نیز موید این نکته است که الگوی توسعه یافتگی استان‌ها در بخش مسکن به‌صورت خوشه‌ای است به این صورت که نواحی توسعه یافته مربوط به مرکز کشور و نواحی کمتر توسعه یافته مربوط به نواحی مرزی و پیرامونی کشور می‌باشد. همچنین براساس نتایج روش ضریب پراکندگی بیشترین نابرابری در بخش مسکن، در شاخص‌های کمی بدمسکنی، مسکن به ازای هر ده هزار نفر و درصد کمبود واحد مسکونی دیده می‌شود که نشانگر کمی بودن مسئله مسکن در ایران و عدم‌توازن بین تولید مسکن مناسب و جمعیت است.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)