چکیده
جلوگیری از زوال و پژمردگی مناطق مرکزی شهرها یکی از مهمترین چالش‌های مدیریت شهری مطرح است. در سال‌های اخیر زندگی شبانه شهری، به عنوان یکی از مهمترین راهبردهای تداوم حیات، در مناطق مرکزی شهرها در کشورهای پیشگام، مورد استفاده قرار گرفته است. پژوهش حاضر با روش توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر تکنیک دلفی، اسنادی و میدانی، با هدف تعیین راهبردهای مناسب برای تداوم حیات شبانه در منطقه 12 کلانشهر تهران به ارزیابی پرداخته است. اعضای هیئت دلفی شامل 15 نفر از متخصصین با سابقه پژوهشی و اجرایی (پرسنل شهر داری منطقه 12) و همچنین کارشناسان آشنا با منطقه از طریق روش گلوله برفی انتخاب شده‌اند. پس از شناخت وضعیت شاخص‌های زندگی شبانه شهری، به ارائه راهبردهای مناسب پرداخته است. ابتدا اطلاعات به دست‌آمده با استفاده از مدل تحلیل سلسله‌مراتبی (AHP) طبقه‌بندی و مشخص شد که شاخص اختلاط کاربری با امتیاز235/0، شاخص فضاهای عمومی و گردشگری با امتیاز 198/0، شاخص خدمات و امکانات با امتیاز 178/0، شاخص حمل و نقل با امتیاز 157/0، شاخص نورپردازی با امتیاز 093/0، شاخص امنیت با امتیاز 081/0 و شاخص سیما و منظر با امتیاز 057/ به ترتیب بالاترین تا پایین ترین میزان را از نظر مطلوبیت، برای زندگی‌شبانه شهری کسب کردند. سپس در فرآیند برنامه ریزی‌راهبردی (SWOT)، برای امتیازبندی ماتریس عوامل داخلی و خارجی از نظر متخصصین بهره گرفته شد. در انتها مشخص شد موقعیت استراتژیک زندگی‌شبانه در منطقه 12، موقعیت بازنگری یا انطباقی(WO) است. بنابراین استراتژی‌های متناسب با این موقعیت با استفاده از ماتریس برنامه‌ریزی کمی(QSPM)، از نظر میزان جذابیت اولویت بندی شدند.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)